Rozdział 12

Rozdział 12 

 I've lost somebody who wasn't even mine.

Z dedykacją ja mojej małej Natalii.

Minęły dwa tygodnie odkąd Louis wyznał, że kocha Eleanor. Przez kilka pierwszych dni zupełnie ze sobą nie rozmawialiśmy. On spędzał w jej domu całe dnie i noce, a ja nie wysuwałem nosa ze swojego pokoju. Nie czułem nic poza obrzydzeniem do samego siebie. Doszukiwałem się jego obecności w każdym drobnym aspekcie, co czyniło moją egzystencje jeszcze bardziej żałosną. Pościel nie dysponowała już zapachem jego perfum, a powietrze nie drżało pod wpływem jego głosu. Moje serce pękło na milion drobnych kawałeczków, dotkliwie raniących mnie od wewnątrz. Uwierzyłem, że Louis kocha mnie w ten jedyny, niepowtarzalny sposób. Że patrzy na mnie jak na swoją drugą połowę, że całuje mnie z myślą, że już zawsze będzie pragnął tylko mnie. Czyż to nie zabawne, jak bardzo się myliłem? Myślę o przeprowadzce do własnego mieszkania. Chcąc czy nie, musiałem dorosnąć. Byłem do tego niejako zmuszony, ale czy to nie najwyższa pora? Miałem trwać u boku człowieka, który trzyma mnie przy życiu usilniej niż powietrze, dlaczego więc skazuję się na śmierć w męczarniach? Chciałbym by był szczęśliwy i jeśli ona dam mu wszystko, obiecuję tylko od czasu do czasu ukradkiem zerkać jak im się wiedzie. Nie chcę nadto uczestniczyć w ich życiu. Nie jestem masochistą, nie zamierzam dobrowolnie spoglądać na ich miłość. I choć odstąpienie od Louis'a także pozbawi mnie szczęścia, wybieram mniejsze zło. Poza tym mam pewność, że po tym co zrobiłem, on już nie będzie łaknął mojej obecności. Będę mu zupełnie obojętny. Gdybym tylko wiedział, że ją kocha nie dopuściłbym do takiej sytuacji. Nie pozwoliłbym by mnie dotykał, by patrzył na mnie w ten specyficzny sposób, kiedy potrafiłem wyczytać z ruchu jego źrenic każdą myśl. Na początku bałem się, że nadmiar jego bliskości będzie dla mnie destrukcyjny. Później okazało się, że obiekt moich westchnień pragnie mnie równie mocno, a teraz.. teraz jestem tylko zużytą zabawką. Może byłoby inaczej, gdyby w grę nie wchodziło przyznanie się do odmienności seksualnej? Sęk w tym, że ja tego od niego nie wymagałem. Najwyraźniej, jego serce zostało stworzone dla kogoś innego. Los sobie ze mnie zakpił, takie komplikacje nie powinny mieć miejsca. Natura powinna skupić się na czystej miłości i tworzyć dusze kochające się wzajemnie. W tym przypadku dwa serce kochają jedną osobę z tą różnicą, że jedno z wzajemnością. Nigdy bym nie przypuszczał, że będę zazdrościł dziewczynie.
Niall obiecał mi lody jakiś czas temu. To doskonała okazja, by skorzystać z zaproszenia. Założyłem ulubioną koszulę. Na biodra wsunąłem spodnie w kolorze mokrego piasku i zgrabnie zapiałem klamrę paska. Jestem pewien, że zrzuciłem kilka kilogramów. To zabawne, bo przecież nawet się nie starałem. Przeczesałem gęste kosmyki włosów palcami i wyszedłem na korytarz po raz pierwszy od kilku długich godzin. Patrzyłem na swoje dłonie uparcie ściskające skórzany, blado brązowy portfel. Zapewne dlatego nie zauważyłem osoby, na którą umiejętnie wpadłem. Ocknąłem się mimowolnie i uniosłem spojrzenie ku górze. Musiałem wyglądać strasznie, bo Louis aż się skrzywił. Wygląda dziwnie bez El u swego boku. Swoją drogą, zdążyłem już zapomnieć jak wygląda malująca się na jego twarzy troska. Zadrżałem, gdy złapał mnie za łokieć.
- Przepraszam. Zamyśliłem się. - szepnąłem spokojnie i wyminąłem go zgrabnie. Wsunąłem portfel do tylnej kieszeni spodni i pokierowałem kroki w stronę schodów. Nie odwracaj się, Harry. Nie pozwól, by jego nienaganne spojrzenie zburzyło ten porządek, który udało się zbudować. On nie jest twój, nigdy nie był twój. Zacisnąłem dłonie w pięści, starając się by ból krążący w moich żyłach nie przyprawił mnie o łzy.
- Dokąd idziesz? - jego głos, tak melodyjny, tak spokojny dotarł do moich uszu i nakazał mi się zatrzymać. Pośpiesznie przesunąłem koniuszkiem języka wzdłuż spierzchniętej dolnej wargi i zerknąłem na niego przez ramię. Stał przed schodami, trzymając jedną dłoń na balustradzie.
- Do miasta z Niall'em. - mój zachrypnięty głos przyprawił go o westchnienie. Pokonał kilka drewnianych stopni z niebywałą łatwością i już po chwili stał tuż obok mnie. - Blondasek poszedł do kina z Natalią. Nie powiedzieli Ci? - pokręciłem przecząco głową i odruchowo zsunąłem spojrzenie na swoje dłonie. Nie byłem do końca pewien, czy powinienem wrócić do pokoju, czy pozostać przy wyjściu na zewnątrz. - Porozmawiamy? - jego prośba wydała się absurdalna. Jeśli ma zamiar się nade mną litować, niech lepiej sobie daruje. Może nie jestem wystarczająco silny by uporać się z tym na przestrzeni najbliższych dni, ale nie potrzebuję współczucia, a już na pewno nie od niego. Ból wymieszał się z odrobiną poirytowania.
- Jeśli chcesz. - wzruszyłem ramionami i zeskoczyłem z kilku ostatnich stopni. Salon był pusty. No tak, każdy ma własne sprawy. Nawet Niall wyszedł i jak na złość zabrał ze sobą Natalię. Co za zrządzenie losu. Usiadłem na kremowej sofie i spojrzałem na Lou, który zajął miejsce tuż obok mnie. Miał na sobie koszulkę w paski. Wyglądał jak zazwyczaj, ale pokusiłbym się o stwierdzenie, że jest zmartwiony.
- Przepraszam Cię za wszystko. - jego głos drżał. Był smutny ale mimo to wciąż skupiał spojrzenie na mojej twarzy. Ja przyglądałem się jego różowym wargom. Tęskniłem za brzmieniem jego głosu i sposobem w jaki układają się usta gdy władała nim jakaś skrajna emocja.
(To ja przepraszam. Byłem pewien, że jesteście tylko przyjaciółmi. Myślałem, ze to ja jestem godzien Twoich uczuć, więc gdy nadarzyła się okazja pragnąłem uzmysłowić Eleanor, że jestem jedynym który ma do Ciebie prawo.. ale jak zazwyczaj bywa, wszystko poszło nie tak. Nie chciałem niczego między Wami popsuć.) Miałem ochotę wymierzyć sobie policzek, przestać czuć, przestać myśleć. Nie odważyłbym się pozwolić sobie na coś ponad odpowiadanie mu w myślach.
- Harry? - ostrożnie przechylił głowę w bok jakby z nadzieją, że z tej perspektywy uda mu się zobaczyć więcej. Spojrzałem na jego twarz i ostrożnie rozchyliłem wargi.
- Nic się nie stało, Lou.
(Dałbyś wiarę, że poczułem do Ciebie coś więcej? Byłeś kimś zupełnie innym. Wiedziałem, że będę przy Tobie bez względu na wszystko. Nijak mają się moje wcześniejsze romanse do uczucia, jakim Cię darzę. To takie naiwne.) Dopowiadanie sobie w myślach działało niezawodnie.
- Myślę, że nasza przyjaźń jest po prostu bardzo intensywna. Doszliśmy do pewnego momentu, w którym przekroczyliśmy granice. Jestem starszy, powinienem był wiedzieć, że nie powinniśmy. Nie chcę byś czuł się wykorzystany. Byłem po prostu zbyt słaby, by odmówić sobie możliwości czynienia Cię szczęśliwym. - ta rozmowa nie wnosiła niczego dobrego w tok mojego myślenia, więc zamierzałem ją skończyć zanim stracę kontrolę. Louis jednak miał silną potrzebę wyrzucenia z siebie każdej myśli, by potem z czystym sumieniem wrócić do swojej ukochanej. - Teraz wiem, że nie uchronię Cię przed wszystkim. Wiem, że muszę pozwolić Ci spędzać czas z kimś, kto nie jest mną. - skinąłem delikatnie głową. Ułożyłem dłonie na śliskiej powierzchni sofy i lekko się odepchnąłem. Zakręciło mi się w głowie, ale nie zamierzałem zwracać na ów fakt zbytniej uwagi. Zacisnąłem wargi i posłałem w stronę zakłopotanego Lou, wątły półuśmiech. W tym samym momencie do salonu wszedł Zayn, Niall i Natalia. Cała trójka uśmiechnęła się subtelnie, zerkając to na mnie, to na Tomlinson'a. Podszedłem do mojej kochanej Natt i przeciągle musnąłem jej policzek.
- Tęskniłam za Tobą. - wyszeptała płynnie i od niechcenia poprawiła kołnierzyk mojej koszuli. Uniosłem brwi, a Niall cicho się zaśmiał. Dopiero teraz zauważyłem, jak idealną tworzyliby parę. Blondyn patrzył na nią ze swego rodzaju zafascynowaniem. - Napijesz się z nami herbaty? - dodała po chwili, a ja uniosłem cięższe niż zazwyczaj kąciki ust ku górze. Szczerze się o mnie martwiła. Zapewne Niall opowiedział jej o tym, jak zwykłem spędzać dni na przestrzeni ostatnich dwóch tygodni.

- Dziękuję, ale pójdę do siebie. - ostrożnie zsunąłem jej chłodną dłoń ze swojego ramienia, starając się za pośrednictwem spojrzenia upewnić ją w przekonaniu, że mam się dobrze. Niestety nie jestem dobry w kłamaniu.

- Dam sobie odciąć.. - ta chwila zastanowienia w jego wypowiedzi była co najmniej urocza. Wszyscy zwrócili wzrok na twarz zamyślonego bruneta. - .. no dobrze, rękę, że dopiero wyszedłeś z pokoju. 

- Lubię swój pokój. - szepnąłem i szybko wspiąłem się po schodach. Nie mam zamiaru odpowiadać na pytania, które ich nurtują. Nie będę dzielił się bólem z przyjaciółmi tylko dlatego, że powinienem, bo na tym miedzy innymi polega przyjaźń. Nie chcę, by rozumieli i analizowali moje błędy. 

W nocy dane mi było zmierzyć się z bólem, który przyniosły wspomnienia. Zmienność jaka we mnie narasta, naprzemienna złość i skrucha, miłość i nienawiść.. to wszystko doprowadza mnie do ruiny. Co zmieni fakt, że opuszczę ten dom? Myśli, że Louis jest z Eleanor pójdą za mną wszędzie. Brak jakiegokolwiek rozsądnego wyjścia z tej sytuacji przyprawił mnie o kolejną porcję bólu. Muszę przywyknąć do realiów, przestać karmić się złudzeniami. Muszę znaleźć w związku Lou i El jeden, potężny plus, który utrzyma mnie przy życiu. To bez znaczenia, jak bardzo ów życie będzie żałosne. Za czym najmocniej przyjdzie mi tęsknić? Jestem pewien, że najtrudniej będzie mi pogodzić się z faktem, że Louis nie przyjdzie już do mnie w nocy tylko po to, by zanurzyć palce w moich włosach, odetchnąć z ulgą i spokojnie zasnąć. Nie będę tęsknił za wszystkim co cielesne, a za przyjaźnią, która nie przetrwała tej brutalnej próby. Jestem tak bardzo zagubiony, a sen nie jest dziś moim sprzymierzeńcem.

***

Kolejne dni mijały bardzo szybko. Mało było w nich chwil, które zasłużyły na miano przyjemnych. Louis wyjechał z Eleanor na obrzeża Londynu. Liam bywał w domu tylko wtedy, gdy przypomniał sobie o jakimś drobiazgu, który jest mu niezbędny. Można więc rzec, że mieszkał u Danielle na stałe. Niall, ku mojej uciesze spędzał cały swój wolny czas z Natalią. Nie zdziwił mnie więc fakt, że w sobotnie, czerwcowe popołudnie do mojego pokoju wszedł Zayn, trzymający w rękach dwie butelki z piwem. Zabawny był to widok, więc nie omieszkałem się uśmiechnąć.
- Party timeee - zaśmiał się przeciągle, a ja zrzuciłem z łóżka kilka książek, by mógł swobodnie usiąść. Powinienem zdecydowanie poświęcić chwilę na sprzątanie. Zaczynam gubić się we własnych rzeczach. Wysunął w moją stronę jedną z butelek, uprzednio ją otwierając. Przy Malik'u czułem się swobodnie, wiedział co czuje do Louis'a, nie musiałem zbytnio zważać na słowa.
- Tęsknię za nim. - skwitowałem słowa cichym westchnieniem i ująłem w dłoń butelkę z chłodnym napojem, by zaraz potem zagarnąć z niej spory łyk. Nie było go zaledwie dwa dni, a ja odchodziłem od zmysłów.
- Harry.. wyjechali nie dalej, jak trzy godziny temu. Dramatyzujesz. - ściągnąłem brwi i mimowolnie zacisnąłem palce na zielonym szkle butelki. Zatraciłem się w czasie na własną niekorzyść. Dlaczego miałem pewność, że mam za sobą już co najmniej dwie doby bez Tomlinson'a? Potrząsnąłem głową i na moment przymknąłem powieki. Coś ze mną nie w porządku. - Chciałbym powiedzieć.. wiesz, że będzie dobrze. Ale zastanawiam się co mogłoby dać Ci ukojenie.
- Jestem idiotą, Zayn. Mam za swoje. - objąłem wargami szyjkę butelki i bez zawahania ją opróżniłem. Napój przyjemnie łaskotał podniebienie. Zadrżałem, by zaraz potem się uśmiechnąć. Doszedłem do fazy "utop smutki w alkoholu". Jest nieźle.
- Nie mów tak. Każdy potrzebuje mieć przy sobie drugą osobę. Każdy z nas ma w swoim życiu kogoś, kogo kocha, podziwia.. kogoś, bez kogo nie wyobraża sobie normalnego dnia. W przypadku Twoim i Lou, wszystko jest bardzo silne, dlatego trudno Ci się uporać z zaistniałą sytuacją. Ale wiesz.. byłem pewien, że jeśli odsuniesz się od przelotnych romansów, to jednostką w której ulokujesz uczucia, będzie właśnie Boo bear. - nie pocieszył mnie fakt, że moje uczucie było przewidywalne, ale brunet miał chyba rację. Kogo innego mógłbym otulić czymś tak intensywnym, skoro większość swojego czasu spędzałem właśnie z Lou? Mam mętlik w głowie, ale to niesamowite, że zapomniałem o niechcianych odczuciach tylko dlatego, ze Zayn przyszedł do mnie z piwem.